Column Algemeen Dagblad

Ken je dat? Een paar kilo eraf, voor de zomer. De laatste tijd hoor ik net iets te vaak dat ik er ‘gezond’ uitzie. Maar nog vaker hoor ik mezelf zeggen: ‘TV maakt dik …’         Heb je tips voor me? Welkom! Want graag zou ik wat zelfverzekerder op het strand kunnen lopen straks. Het is nog maar april, dus er is nog hoop.

Wat mij momenteel erg helpt? Ik praktiseer de omgekeerde variant van ‘bij de buren is het gras altijd groener’. Dat doe ik op meerdere gebieden. Bijvoorbeeld wanneer ik alles bij elkaar moet zoeken voor de belastingaangifte. Steeds weer neem ik me voor dit eerder en gestructureerder aan te pakken. Therapeutisch is dan zo’n televisie-programma als ‘Een dubbeltje op z’n kant’. Heerlijk. Een huishouden met torenhoge schulden. Bekeuringen die opstapelen. Getuige zijn van hoe anderen hun administratie niet op orde hebben. Ik gun het ze niet maar het helpt me wel. Het kan altijd erger!

‘Help, mijn man is klusser’ is ook zo’n lekkere wegkijker. Kijken naar bouwvallen waar mensen al tijden in moeten bivakkeren. Het relativeert als ik nadenk over wat er in en rondom mijn huis nog allemaal moet gebeuren. Zodoende kijk ik graag naar nog te dikkere mensen. Ik smul als ik kijk naar de afvalrace van zwaargewichten die de strijd met de overtollige kilo’s aangaan. Morgen begint het televisie-programma Obese weer. Spek-taculair! Ik kijk met genoegen, liefst met een hapje en een drankje, naar de afvalrace van deze dappere kandidaten. Mocht je dit lezen én kandidaat van Obese zijn, relax! Er is altijd nog de Amerikaanse variant van Obese. Dáár zijn de kandidaten pas huge. Het gras van de buren is kan altijd nog groener en dat leert relativeren. Ik hoop dat het je helpt; mij wel!

Ik hou van koffie. Ik bestel zelfs koffie-ijs bij Venezia op de Grote Markt. Het liefst begin ik ’s morgens met een kop cappuccino en naar mate de dag verstrijkt drink ik m’n koffie graag steeds sterker. En dat doe ik expres-zo.

Koffie stamt van het woord qahwa af, dat ‘geeft sterkte’ betekent. Wanneer ik eigenlijk niet meer kon, hielp koffie me nogaal eens erdoorheen. Koffie heb ik leren drinken. Als kind had ik al een eigen koffie-kopje, maar bleek geen liefhebber. Later in mijn werk bij Buro Slachtofferhulp kreeg ik tijdens huisbezoeken soms ongevraagd koffie voorgeschoteld. Voor anderen zette ik zelf koffie, wanneer men net écht slecht nieuws had gehad.

Koffie is de smeerolie van zowel autoverkopers als hulpverleners. Er schuilt zowel iets behaaglijks als troost in zo’n bakkie. Zelfs in een koffie-verkeerd. Als gebarentolk drink ik mijn koffie te heet, of sterker nog: tevens te koud. Tegelijk met mijn eerste slok begint namelijk de conversatie die ik mag vertalen.

Het is trendy om even snel koffie te tanken bij een ‘To-go”. Niks voor mij. Hoewel het me vaak aan tijd ontbreekt, heb ik liever een koffie-moment. Even pas op de plaats. Echter zet ik zelf zelden koffie voor mij alleen. Ik heb een complete espressomachine, maar zonder gezelschap neem ik er de tijd niet voor of smaakt het me niet. Een slok koffie is tegenwoordig sowieso meer een beleving. Een modedrank van alle tijden, waarover je mag praten over de afdronk, het aroma, de boon, de crème laag, de machine waarin het gezet is. Daarbij zijn er tegenwoordig speciale koffiewinkels, coffee catering en baristas.

Een dove vriend van me overweegt zo’n koffie-winkel te beginnen. Het is koffiedik kijken, maar ik denk dat het rendabel wordt. Hoe zou u het vinden om door hem koffie of een -machine aangeprezen te krijgen? Waarschijnlijk in een kopje zonder oor.

Morgen volgt de ‘storm’ van het Paasfeest. Paasbrunches, drukte bij tuincentra en woonboulevards, kerkdiensten over nieuw leven. Zo’n tweeduizend jaar geleden al ‘moest’ tijdens Pasen de stilte verbroken worden. God stuurde niet voor niks vrouwen als eerste naar het graf, opdat het nieuws zich spoedig zou verspreiden.

Nee; Geen stilte op Pasen. Maar vandaag nog wel.

Stilte. Heerlijk. Ik verlang er soms zo naar. Zoals Bjork zingt: “It’s, Oh, So Quit… shh shh..” Even niets. Geen verplichtingen, appjes of mailtjes. Laptop dicht. Maar bijna direct zijn mijn gedachten zo luidruchtig aanwezig dat ik de stilte niet meer hoor. Wanneer heb jij voor ’t laatst stilte ervaren? Ik zelf kan er heimwee naar hebben.

Echter, soms worden we plots stil gezet. Bij het vliegtuigdrama met de Germanwings bijvoorbeeld. Het woord ‘vliegtuig’ krijgt een andere lading. Na paniek, geschreeuw, gegil een oorverdovende stilte. Een afgrijselijk drama waar ook MH17- nabestaanden opnieuw stil van worden. Wie wist dat het in Oekraïne niet veilig vliegen was? Pas toen de NOS met feiten kwam verbrak het kabinet na maanden eindelijk hun stilzwijgen. Wat werd en wordt er allemaal nog meer voor ons stilgehouden?

Simon and Garfunkel zongen in ‘The sound of silence’ over “The inability of people to communicate with each other, not particularly internationally but especially emotionally”. Stilte kan zo lelijk klinken, maar ook zo veelzeggend zijn! Stilte is geen gat in geluid dat opgevuld moet worden. Stil zijn is een kunst dat ons leert luisteren en het hart te bereiken. Hoe fijn is het als iemand stil is wanneer ik vertel wat me bezig houdt. Geen adviezen of meningen. Gewoon oprecht even stil zijn. Dán voel ik me gehoord.

Guido Gezelle zei: ‘Min de stilte in uw wezen; Min de stilte die bezielt.’
Was het maar wat vaker écht stil.

Shhhhhh

Be proud to be Aut! Daar waar jij bent worden anderen uitgedaagd om zorgvuldiger te communiceren. Daar waar mensen zonder autisme omslachtig communiceren, zich verschuilen achter empathie of sociaal wenselijk doen, ben jij lekker recht door zee. Men weet wat je aan jou hebt. Jij bent tenminste écht jezelf. Wij zijn vooral druk met wat anderen van ons vinden. Maar van jou kun je op aan: ‘Afspraak is afspraak’. Je kunt je bijzonder goed focussen. Je hebt oog voor detail en een zuiver geheugen. Je dwingt overzicht af, bent stipt en duidelijk. Jij kunt goed alleen en geconcentreerd werken. ‘Exact’ werkende apparaten zoals computers begrijp jij wel. En snel. Jij kent alle details in je vertrouwde omgeving, merkt veranderingen snel op. Daarbij; Dankzij jouw letterlijke interpretatie en onverwachte associaties ben je vaak verrassend en grappig.

Een kleinere oude dame uit Gorinchem wilde in de supermarkt iets van de bovenste plank hebben. Ze vroeg een lange puber: ‘Kun jij daarbij?’ De puber antwoordde: ‘Nee, die plank ligt al helemaal vol.’

Toen Colette de Bruin werd geboren gaf haar vader een cactus aan haar moeder. Jaren later vroeg Colette aan haar vader waarom hij destijds een cactus koos. Hij had het gedaan uit liefde, om moeder te ondersteunen. Een cactus hoef je immers geen water te geven. Ooit bezocht ik een lezing van Colette die haar methodiek voor de omgang met autisme introduceerde. Een goede communicatieve boodschap zou concreet VIJF aspecten moeten meegeven: Wie Wat Waar Wanneer en op Welke wijze (hoe). Zodoende wordt ruis voorkomen. Een les waar volgens mij iedereen wat aan heeft.

Het is de week van Autisme. Is autisme een ziekte, stoornis, afwijking of kwaliteit? Ik zou zeggen: Laten we vooral oog houden voor de mens achter de wetenschappelijke bevindingen. Geef me de vijf!

Wat hebt u gestemd? Afgelopen woensdag mochten we weer. Kiezen voor de Provinciale Staten en Waterschap. Er is gewonnen en verloren. Op naar de volgende verkiezingen. Of: op naar een nieuw politiek schandaal?

Provinciale Staten en Waterschap. Het staat heel kundig, maar ik weet nauwelijks wat ze doen en volgens mij de voormannen van de ‘grote’ partijen zelf ook niet. Die waren vooral erg druk bezig om met mooie praatjes zieltjes te winnen. Scherpe debatten, strak in pak. Mooie, eerder bedachte one-liners om je concurrent klem te zetten. Wat ik op tv zag was boeiend, maar dan voor mij als communicatie-fetisjist: een prachtig communicatie spel. Inhoudelijk trap ik er niet meer in. Sowieso; die tv-spotjes en al het andere verkiezingsmateriaal: wat mocht het allemaal weer kosten? En wat was het allemaal droog en stoffig! Daarbij: Hoeveel partijen hun boodschap ook voor doven toegankelijk maakten? NUL! Ja het klopt: De stem van doven hoor je zelden, maar ze horen er wel bij! Wat had ik e.e.a. graag vertaald!

Trouwens; Wordt u blij van de zendtijd voor politieke partijen? Ik niet. Dan kies ik liever voor amusement op de publieke omroep (voor zover dat nog kan). Bijvoorbeeld ter voorbereiding op deze verkiezingen een politiek waterspel kunnen doen! Samen spijkers op laag water zoeken. Bij wie is de emmer het snelst vol? Wie draagt het meeste water naar de zee? Ik stel me voor hoe het kapsel van Geert (en dan bedoel ik niet boer Geert) eruit ziet na een hevig watergevecht met Samsom. Willem-Alexander in de jury of als spelleider. Verder suggereer ik ‘Ik hou van Zuid-Holland’ als variant met lokale meezingers en weetjes over onze mooie provincie. Dialect raden. Politici die geen ‘ja’, ‘nee’ of ‘eh’ mogen zeggen. Een kijkcijferkanon met “een fractie” meer kijkcijfers dan kiezers. Ik stem voor!

“Het flonkert, het flikkert,…. het is klaar”. Meer dan vier miljoen getuigen zien de schitterende liefdesverklaring van Geert van Boer Zoekt Vrouw. De zon schijnt weer in zijn leven. Op deze dag lijkt het bijna voor iedereen lente. Zelfs voor Ada; Toch?

De dag waarop Geert de liefde verklaarde aan Hettie was ook de dag waarop Wout Gorree van de Werkgroep Weidevogels in Schelluinen het eerste kievitsei vond. Dat kan geen toeval zijn! Met de vondst van dit ei is het weidevogelseizoen 2015 begonnen, waarmee de kievit ons lijkt te willen zeggen dat ook de natuur aan een nieuw hoofdstuk toe is: De winter is voorbij; Het is lente!

35 jaar geleden werd ook mijn nestje met vlijt in Schelluinen gebouwd. Wat mijn ouders niet lukte, lukte moeder Kievit wel: Direct met deze geboorte-aankondiging begon Schelluinen te ontdooien. Menigeen pakte z’n stalen ros en kwam in beweging. In de plaatselijke kerk verkondigde Dominee Wessels naar hartelust over een nieuw begin. Ondertussen stroomde het terras van Arie van der Stelt vol met bibberende witbierdrinkers, wachtend op de eerste zonnestralen. De rest van het dorp vertrok met gepaste trots richting het strand.

Ook Bertie vernam wat er gaande was en voelde dat het tijd werd voor een keuzemoment. “Bij die voel ik me het meest op mijn gemak”. De passie spat er op een andere manier af dan bij Geert, maar het was lente in de ogen van Esther. Op ieder potje past een dekseltje en dat is fijn om te zien. Ik zie uit naar de beelden van de citytrip. Even weg van de boerderij: samen wakker worden, de dag breken door het tikken van een eitje. Ik hoop dat met moeder Kievit, Geert en Bertie wij allemaal een mooi nieuw hoofdstuk ingaan. Ik wens iedereen dan ook een bloeiende lente!

Kom uit je comfortzone

Het is helemaal in: uit je comfortzone stappen. Zelfs in de Rivierenlanden. Als ik het moet geloven is het goed voor je. Ik hoor en lees het regelmatig: Werk je 5 jaar voor dezelfde baas? Dat is not done: verleg grenzen! Stap eruit, ga reizen, zoek ander werk. Begin een Bed en Breakfast, bouw je droomhuis, emigreer een keer en neem vooral risico’s…!

Iedereen heeft een comfortzone: het gebied waarin zaken bekend, voorspelbaar en (meestal) prettig zijn. Wanneer je echter teveel in je comfortzone blijft zitten kan dat gaan knellen, vervelen en wordt het leven saai en voorspelbaar. Einstein heeft daar iets moois over gezegd: ‘De definitie van waanzin is telkens hetzelfde doen, maar een andere uitkomst verwachten.’ Met andere woorden: Als je doet wat je altijd hebt gedaan, zul je krijgen je wat je altijd al hebt gekregen.

Het is niet zomaar een opmerking: waarom kúnnen we niet ’tevreden zijn met wat je hebt’?! Oké ik geef toe: het klinkt veel stoerder, wanneer je besluit ‘uit je comfortzone’ te komen. Het heeft een geur van lef, innovatie en rebelsheid. Zelf stapte ik er ook wel eens uit. Riep men: “Leuk joh, iets buiten je comfortzone!” Wanneer? Bijvoorbeeld toen ik vanuit de hulpverlening het roer omgooide en gebarentaal ging leren. En toen ik voor de NOS ging werken. Toen ik ‘ja’ zei, tegen het AD over het wel of niet gaan schrijven van columns. En ja,het levert me iets op. Ik ervaar iets nieuws en ik word uitgedaagd. Dat is goed voor me, het geeft energie. En stress. Het is maar net hoe je het wilt zien.

Sommige woorden geven perfect aan wat ze bedoelen. Comfortzone is er zo eentje: comfortabel, duidelijk, prettig, overzichtelijk, vertrouwd, herkenbaar. Dáár zijn waar je het kent. Waar je in je element bent. Heerlijk toch?! Bakkie doen?

“Zullen we naar Monkey…” ik heb de vraag nog niet gesteld of de kinderen springen vol enthousiasme rond. Ze kennen het speelparadijs Monkeytown al en niet veel later zitten we in de auto op weg naar Leerdam. Even zoeken naar een parkeerplek, maar dan opent zich een Walhalla voor ons; klimrekken, ballenbak springkussens… Overal bezwete hoofdjes, rode wangen en hier en daar een betraand gezichtje. Kinderen, ballen en ouders stuiteren in het rond.

Terwijl de kinderen op verkenningstocht gaan, voorzie ik een vriendin en mezelf van koffie met appeltaart. Steeds weer komen de kinderen ons even opzoeken, om belevenissen te delen of hapjes taart te ‘stelen’. Wanneer wij nogmaals het gesprek willen opstarten, vliegt de kan met ranja door een bal over tafel en onze kleding. Een kwartiertje later hervatten we ons gesprek en kijken we tussendoor rond of alles goed gaat.

Dan komen m’n kinderen me halen. Ik geef hen liefdevol een hand en ga mee naar het hol van de leeuw. Of ik ook op het springkussen wil. Ik wil niets liever, maar ben geloof ik de enige ouder die zich daartoe laat verleiden. Mijn pedagogische kwaliteiten maken plotseling plaats voor atlethische. Met schwung laat ik zien hoe je een trampoline betreedt. Ik voel me als Epke Zonderland wanneer ik mijn salto inzet. Mijn publiek groeit in getale, maar mijn trots verbleekt wanneer ik oog in oog met de bedrijfsleider sta. “Of ik een kind ben”.

Moe maar voldaan zitten we even later in de auto. Ze hebben genoten. Van het heerlijke ijs en speelparadijs. En van papa’s rode hoofd toen hij een uitbrander kreeg. De kinderen willen nog een diner van de McDonalds. Ik twijfel, had eigenlijk gezondere plannen. Gaan we wel, of gaan we niet? Onze jongste heeft het beslissende argument: “Als je nou niet opschiet, dan ga ik de bedrijfsleider halen!”

Van happinesslegging tot Himalaya-crocks…

Deze week was ik op de Gezondheidsbeurs. Nou, als het iets juist niet was, dan was het gezond voor je beurs. En het was er druk. Het publiek? Gemoedelijke blik, pluizig haar, een brede glimlach, voornamelijk handgemaakte kleding van jute of hé-hé-heel kriebelig kamelenwol….. Gezondheid!!

Mensen van middelbare leeftijd hoepelden er op los. Zoiets verwacht ik eerder bij peuterspeelzaal Dribbel! Rebirthing; verbazingwekkend hoe sommigen nu al terugkeren naar hun kindertijd. Maar hier bewust voor kiezen?

Een aantal mensen (hand in hand) begon te zingen. Vocaal verbonden met chakra’s. Niet ver ernaast werd fanatiek gesprongen op hippe trampolines. Jumpen om in contact te komen met je heiligbeen of om je bloeddruk te verlagen. Eerst maar eens bijkomen met een glaasje versgeperst tarwegras. Gras! Geen grap. Als je er tegenwoordig bij wilt horen dan drink je geen bubbels, maar gras. Nou moehh! Als koeien gelijk.

Weer anderen ‘maakten een kringetje van jongens en van meisjes’: lachtherapie. Het zag er leuk maar vooral lachwekkend uit. Ik lachte hen uit. Telt dat ook mee? Men gaat massaal aan de massage. Koopt teenslippers voor innerlijke rust. Beter poepen met een speciaal daarvoor ontwikkeld voetenbankje. Het kost wat inspanning qua evenwicht, maar dan heb je ook wat.

De balans is compleet zoek; de wereld wordt gek! Op zoek naar gezondheid liep het water me inmiddels in de mond. De grote klankschalen die ik zag vulde ik in gedachte met paprikachips. Eindelijk was er iets te knabbelen: kleine koekjes met teveel vezels. Met een mond alsof ik kon gaan beschuit-fluiten, ging ik op zoek naar iets ter compensatie. Gewoon een saucijzenbroodje ofzo. Een bosche bol of frietje mèt. Onverantwoord? Nee; deze waanzin moest gecompenseerd! Eucalypta aldaar had t reeds voorspeld: je voelt je pas echt gezond als je in balans bent!

Je suis Sebastiaan

Ken uzelve, luidt een oude spreuk. Ik ken mezelf nog niet. Ik moet er trouwens ook niet aan denken! De kennismaking met mijzelf verliep namelijk heus niet altijd even gemoedelijk. Maar goed; ik ben (voluit) Denny-Sebastiaan Boogaard. Mijn naam zegt dat ik vernoemd ben naar mijn opa, Hardinxvelder Bastiaan Both, en zegt iets over de generaties voor mij. Als vader van twee fantastische kinderen wordt mij dagelijks een spiegel voorgehouden. Maar in hoeverre ben ik degene die ik door anderen weerspiegeld krijg?

We worden gevormd door gebeurtenissen en mensen om ons heen. En zie dan maar eens puur te blijven! Authenticiteit is sowieso erg populair. Bijna iedereen wil tegenwoordig ‘zichzelf’ zijn!

Getogen en woonachtig in de Alblasserwaard zijn er inmiddels veel mensen die mij zeggen te kennen. Als gebarentolk van tv, of als voormalig hulpverlener bij Buro Slachtofferhulp. Van bijbaantjes. Voor sommigen: die jongen die toen na een beroerte de Vierdaagse van Nijmegen liep, de Plektrum Melodisten, het Dovenpastoraat…  Maar er zijn weinig mensen die mij écht kennen. Daarbij: ben ik wat ik deed of doe?

Trijntje Oosterhuis zingt het treffend: Ken je mij; wie ben ik dan? Ken jij mij beter dan ik?

Al denkend over wie ik ben, denk ik dat ‘andere mensen’ dat het beste kunnen verwoorden. Voornamelijk degenen met wie ik het leven leef en heb geleefd. Mijzelf te mogen voorstellen in een column wordt inmiddels een onmogelijke opgave. Laten we zeggen dat ik met deze columns een inkijkje wil geven in de manier waarop ik de wereld zie. Dagelijkse dingen die ik meemaak, die mij aan het denken zetten. Wie ik daarin ben? Oordeel zelf maar. In elk geval streef ik voortdurend naar een betere versie van mijzelf. Doe je mee? En, als ik zo vrij mag zijn; wie ben jij eigenlijk?