Synchroniciteit

Hij, doof, was nog maar nauwelijks de puberteit doorlopen toen ik hem tegen kwam. Ik kende niet veel meer dan drie gebaren, maar we werden op elkaars pad gebracht. Met handen en voeten probeerde ik contact te maken. De eerste stap was gezet. De eerste stap in een voor mij nieuwe wereld. De klik was er, maar elkaars taal moesten we nog leren spreken. Zijn ouders droegen daar hun steentje aan bij. Ik leerde de bouwstenen, en uiteindelijk volgde ik op zijn initiatie de tolkopleiding in gebarentaal. Een mooi vervolg op mijn opleiding tot therapeut en coach. “De beste taal is immers de taal die begrepen wordt”.

Nadat ik de tolkopleiding had afgerond, mocht ik voor hem aan de bak op zijn bouwkunde opleiding. Van het MBO naar het HBO. Och, de allereerste les ging het al mis, toen men het over ‘bestek’ had. Zoveel lol, zo ongekend veel geleerd. Meer dan een opleiding kan aanbieden. Zo kreeg ik ook mee hoe sommige horende docenten aanvankelijk niet om de doofheid heen konden denken. Dat ‘stukje’ kon nog wel eens zwaarder worden dan de vele examens. Maar waar een aantal waarschijnlijk geen rekening mee had gehouden was dat de Jongen zijn hele leven al getraind was om met tegenwind om te gaan. Het bracht hem verder dan wie ook.

Het beroep tolk bracht mij ook ver, waaronder bij het HL Institute of the Deaf in Jordanië. Ik leerde meer dan een taal die bruggen tussen doven, horenden, moslims en christenen slaat. Aldaar bleken zij op zoek naar een geschikte, visueel sterke en creatieve bouwkundige. Ik legde de contacten, drie keer raden wie er aldaar kwam afstuderen. Tijdens de afstudeerpresentatie in Nederland, terwijl in Jordanië de eerste paal geslagen werd, hield ik het nauwelijks droog.

Vorige week tolkte ik op de Dutch Architect Awards. Ik werd er uitgenodigd door Hoencamp Engineering. De Jongen is inmiddels een Man met een eigen goedlopende onderneming. Die als geen ander begrijpt dat een goede architect(uur) een taal spreekt zonder woorden.