Kermis

“Dan moet je wel een erg sterke maag hebben!”

Ze doelde op de poffertjes, plakkerige suikerspinnen en andere zoetigheden, niet de kermisattracties waar je werkelijk alle kanten op geslingerd kunt worden. Maar nee, zo extreem had Stuy de Haan het vroeger niet. Toen was t vooral gezellig. “Vroeger… “ was alles anders. Hoewel…; Nog steeds bezoeken we goktenten, zien we zingende vrouwen met baarden. En nog steeds laten we ons graag belazeren door een medium of paragnost, maar dan op tv. Nog steeds grijpt en graait iedereen er maar op los. Nu niet meer alleen in de kramen met grijpertjes, maar ook via tindr, grinder en andere datingapps. Vroeger was juist de kermis met al z’n kramen bij uitstek de plaats om ‘iemand’ toe ontmoeten. Er zullen vele huwelijken op de kermis hun oorsprong vinden. Wie weet met een ander kraamfeest tot gevolg.

In Gorcum is er nu kermis. Zwieren, zwaaien, griezelen, prijzen winnen, iets lekkers eten en opnieuw rondjes draaien. Ik tolkte deze week voor een oudere plotsdove vrouw, die zich de kermis vooral herinnerde als een bruisende ontmoetingsplaats en cultuurhistorische gebeurtenis. De keiharde muziek en die schreeuwerige omroepers hoorden daar bij. Geluidsoverlast? Nee, de omwonenden waren eerder trots op de jaarlijkse nabijheid van al die kramen. Heerlijk, al die herrie. Thuisgekomen bleven je oren nog urenlang nasuizen. Eh nee… haar doofheid vond hier niet zijn oorsprong.

Wat hier wel zijn oorsprong vond was haar huwelijk. Ze vertelde over de ouderwetse rupsbaan, een soort hobbelende carrousel. Aan het eind van de rit loeide een sirene. Alle wagentjes werden een minuut lang bedekt met een groot zeil. Tijdens die minuut van duisternis reed je samen met je vriendje of vriendinnetje in het pikkedonker. Als je geluk had hoorde je de tweede sirene, die aankondigde dat het daglicht er weer aankwam. Om vervolgens, braaf naast elkaar gezeten, handje in handje, duizelig de rit uit te zitten. En dan maar hopen dat je nadien niet van een koude kermis thuiskwam…