Shaken, not stirred

Oorlog en terreur beheersen het nieuws. De angst na de aanslagen in Parijs is bijna tastbaar. We hebben het met z’n allen te bont gemaakt in deze wereld. Nooit eerder zat ik in de bioscoop met het gevoel dat ook wij eens doelwit zouden kunnen worden. Wat is het verschil tussen een Parijs theater of de Roxy in Gorinchem? De schoten en het geweld van de nieuwste Bond-film Spectra dringen anders, dieper tot me door dan ooit tevoren.

In de nasleep van alles proberen media en het volk snel het leed om te zetten. We laten ons vooral niet intimideren. Als ware bondgenoten tonen mensen hun strijdkracht, maar ook strijdlust. We graaien bijna naar controle. Een nieuwslezer reageerde gevat door te stellen dat men, net als bij een CSI-aflevering, ‘na de reclame al verwachtte te weten wie de dader was’.

Wat ons voorheen bond was een groots vertrouwen in een God of godsdienst. Wat ons tegenwoordig bindt, is de wens om alles zelf te kunnen bepalen. Graag omgeven we ons in een omgeving waarin we voorhouden dat we controle hebben. Vroeger had iets tijd nodig om een afstand te overbruggen, maar door internet hebben we nu snel toegang tot alles. En dat alles komt steeds sneller dichterbij. Wat in Parijs gebeurde verscheen anderhalve minuut later op onze mobieltjes. De schoten komen bijna direct onze huiskamer binnen, en we kunnen er steeds minder afstand van nemen. Wat doet zoiets met ons?

Het doet me denken aan hoe ik met dodenherdenking op de Dam tolkte, en een idioot plotseling begon te schreeuwen. Duizenden mensen renden als dollen weg. Er vielen tientallen gewonden. Door een schreeuw? Nee. Omdat wij angstig reageerden.

Ondertussen drinkt James Bond kalm zijn wodka-martini. “Shaken, not stirred”. En wij? Zijn we wakker geschud of vooral geroerd?