Bezorgd

Zaterdag is het Zombiedag. Ook ik begin al een aardige zombie te worden: ik verlang soms melancholisch terug naar de tijd van brieven, kaartjes en pennen. Zondag is het de Internationale Dag van de Post. De organisatie blijft geloven in de kracht van fysieke post. Ik echter ben bezorgd en denk dat PostNL, onze nationale busmaatschappij, het steeds zwaarder krijgt. Het beroep postbode verdwijnt tezamen met manden- en klompenmaken naar folkloristische markten met oude ambachten.

Het traditionele kaartjes en brieven schrijven lijkt bijna van de baan, met dank aan mailen, bellen, sms-en, whatsappen, twitteren, facebooken enzovoorts. In een tijd van constante progressie in technologie ontvangen we steeds minder papieren post.  Alles wordt digitaal. Maar ik mis het!

Als ik wat mag aankaarten: Hoe wordt er bij jou nog papieren post bezorgd? Door mijn brievenbus rollen voornamelijk nog blauwe enveloppen, die zelden een gezellig kaartje bevatten. Soms aangevuld door een flitsende brief vanuit Leeuwarden, maar dan heb je het wel gehad. Dagelijks je brievenbus legen hoeft eigenlijk niet meer. En het gevolg is ook zichtbaar als je me het adres van sommige vrienden vraagt: ik selecteer hun adres vaker in  m’n mobiel, dan dat ik het adres overschrijf vanuit m’n telefoonklapper. Eh… telefoonklapper? Och ja! Die lag vroeger bij de vaste telefoon. Die overigens ook nooit meer rinkelt.

Oke, natuurlijk heeft het digitaliseren ook veel voordelen. Alles gaat sneller, is makkelijker te archiveren en het bespaart papier. Maar zo spaarzaam als de brievenbus kleppert, zoveel te meer digitale drek komt er m’n mailbox binnen. Zoals ik vroeger een en ander heerlijk kon verscheuren en in de papierbak mikte; diezelfde lading heeft t niet als ik een e-mailtje delete. Het enthousiaste gevoel “is de post al geweest?” heb ik eveneens zelden meer. Wel moet ik zeggen dat ik tegenwoordig meer port drink dan dat ik port moet betalen…  En de lege fles? Die gebruik ik als flessenpost!