Visserijdagen

Salvis Titulis

Jennifer, mijn vaste visagiste voor televisie-opdrachten, keek als Jonas in de walvis. Ze is na al die jaren een echt maatje geworden. Ik vertelde haar dat ik was gestopt met het tolken van de vroege ochtendjournaals. Ik wil niet naar een gouden hengel vissen, dus zonder dat ze ernaar hoefde te vissen vertelde ik haar hoe de vork in de steel zat.  Voelde ik me er aanvankelijk als een vis in het water, inmiddels begon t me aardig op te breken. Hiermee doorgaan zou vlees noch vis zijn. Wilde ik me zo gezond als een vis blijven voelen, dan moest ik beter op m’n tellen passen. Het vroege tijdstip, jetlag gevoel,… al met al werd de vis duur betaald. Maar goed: een spiering is vis als er anders niet is!

Er is veel concurrentie in de tolkenwereld, een soort haringen in een ton. Waren er aanvankelijk veel te weinig tolken voor de gebarentaalgebruikers beschikbaar, inmiddels aast men op elkaars klanten. Echter wie ’s nachts uit vissen gaat, moet overdag zijn netten drogen.

Ik tolkte deze week op de visserijdagen in Woudrichem. In 1980 bedacht Janus Baks dat de historie van de riviervisserij aldaar niet vergeten mocht worden. Hij richtte daarom de Stichting ‘de Oude Vissershaven’ op. Het officiële doel van de stichting: “het inzicht in de binnenvisserij in Nederland (en de riviervisserij in het bijzonder) te bevorderen, maar ook om in dit kader een cultuur historisch overzicht te bieden aan alle geïnteresseerden.”

Het is beslist geen visserslatijn als ik zeg dat ook dit jaar Woudrichem weer een oude vissersstad van weleer is! Wie weet kom ik u er vandaag nog tegen in het Visserijmuseum, of tijdens een van de vele activiteiten. Tolken op dit soort dagen blijft toch het neusje van de zalm!