Ernaast

Tijdens de landelijke Week tegen Eenzaamheid organiseert Erbij in Sliedrecht vandaag het Kom erbij Festival op het grasveld naast de Bibliotheek. Uit onderzoek blijkt dat meer dan een miljoen Nederlanders zich sterk eenzaam voelt. En al loopt de één meer risico op eenzaamheid dan de ander, iedereen kan op enig moment in zijn leven met eenzaamheid geconfronteerd worden. Het gevoel dat je ernaast staat, ondanks of dankzij al je vrienden op Facebook. (Wat zal trouwens degene die het eerst Facebook had eenzaam zijn geweest!)

Eenzaamheid brengt hetzelfde gevoel als alleen zitten in een stilstaande trein, wanneer ernaast een andere rijdt.

Bij ons in Schelluinen rijden er zat treinen voorbij. Onze straat is doodlopend, maar daverend. Ach, zei mijn buurvrouw onlangs: Geen weg is doodlopend als je durft om te keren. Ook ik ben na wat omkeringen teruggekeerd naar de Langeweg. En op een bepaalde manier is het ook vertrouwd. In mijn vorige huis hadden m’n buren nogal eens fikse ruzie. Het liefst openlijk in de tuin, een schamel klimopje als geluidswand tussen ons in. Met mij werkelijk smullend ernaast; hopelijk hebben ze nooit mijn verse popcorn geroken…  Ach, ze waren ook wel prima. In elk geval waren ze zijn gek op mijn pianospel. Ooit gooiden ze mijn ruiten in om me beter te kunnen horen spelen.

Tsja, van je buren moet je het maar hebben! Vandaag is het ook landelijke Burendag. Ik moet zeggen dat ik het echt getroffen heb. Pakketjes worden door de buuf uiterst vriendelijk aangenomen wanneer ik een keer afwezig ben. “Vergeet je de container niet, buurman?” Een kort praatje hoe het gaat, en bij nood elkaar de helpende hand bieden. Er is sociale controle, maar dan in de positieve zin van het woord: sociale zekerheid! Niks moet, hooguit groeten. We groeten elkaar, ontmoeten elkaar. We leven samen. Samenleving werkt namelijk alleen als je het letterlijk neemt. Of zit ik ernaast?