De grens bereikt

Misschien wordt het wel hét woord van 2015: Gelukzoeker. Zo worden ze door sommigen genoemd. Doodongelukkige beelden staan op onze netvlies. Wanhopige mensen op overvolle boten op de vlucht. Kindjes. Gezinnen. Op zoek naar iets beters. Op zoek naar vrijheid. Risico’s worden genomen, gedreven door hoop of wanhoop. Het beeld van de levenloze peuter is een beeld wat de ruwe realiteit onbeschrijfelijk weergeeft. Is dat de prijs van een gelukzoeker zijn?

In ons kikkerlandje horen we echter vooral het liefst ons eigen gekwaak. Waar we vooral bekend staan als grensverleggend, hebben we nu vooral genoeg aan onszelf. Onszelf: dáár zitten we vol van. “Vol is vol. Eigen volk eerst. Grenzen dicht.” ‘Straks word ik nóg meer gekort op mijn uitkering …’ “Gelukzoekers zijn het. Dat wat wij hebben opgebouwd wordt door hen in no time afgebroken”.

Sommige meningen gaan echt alle grenzen over. Ongenuanceerd wordt er van alles op social media gekwakt. Nederland lijkt verdeeld te raken door de grote toestroom vluchtelingen. We zijn vergeten dat ook wij onze vrijheid niet zelf verdienden. Lijken het vanzelfsprekend te vinden dat wij in Europa over allerlei grenzen kunnen gaan.

Begrijp me goed. Ik heb de oplossing niet. Het punt dat ik wil maken is: wie is er geen gelukzoeker? Ik vind het abominabel om daar anderen op af te rekenen. Op zoek naar geluk; daar is moed en meer voor nodig. Het gaat soms gepaard met risico’s en pijnlijke consequenties. In mijn zoektocht naar geluk is dat niet anders. Wel leverde het bijvoorbeeld op dat dergelijke ervaringen me milder naar anderen heeft gemaakt. Mild bijvoorbeeld naar de grote stroom gelukzoekers van overzee. Stil word ik als de beelden zie. Ik hoop oprecht dat hun zoektocht datgene oplevert waar ze van dromen. Ik wens ze werkelijk alle geluk van de wereld.