Mijn complimenten

“De diepst menselijke behoefte is de behoefte om gewaardeerd te worden” schreef William James (Amerikaans psycholoog 1842 -1910) Gebrek aan waardering is inmiddels de nummer 1(!) reden is waarom werknemers ontslag nemen. Nederland is een land van zuinige, nuchtere, hardwerkende mensen. Wij zijn niet zo scheutig met complimenten. Je moet er voor werken, je best doen. “Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”. Met deze opvatting zijn velen van ons groot geworden. En hoor je niks, dan kun je ervan uitgaan dat het goed is. Er is zelfs een soort code dat te veel complimenten leiden tot capsones: Pas maar op dat je niet naast je schoenen gaat lopen.

We leven in een tijd waarin iedereen ruimschoots strooit met meningen. Social media, MR, OR, inspraakavonden, televise-programma’s, … het is er vol van. Maar: Zeggen wat je denkt, kan toch ook iets aardigs zijn!? Televisiewerk levert sowieso een tornado aan reacties op. Pijnlijk jammer vind ik het, dat juist de mindere reacties meer beklijven. Wat zou ik dat graag intrinsiek ook beter in verhouding kunnen zien. Het lijkt wel of complimenten biologisch afbreekbaar zijn. Ze vergaan snel, laten we daar op inspelen!

Deze week was het complimentendag. Om ons te helpen. Een dag die bewust in het leven geroepen is, omdat het geven van complimenten helaas (nog) niet echt in de volksaard van de Nederlanders zit. We zien wel vaak wat fout gaat, maar veel minder wat er goed gaat. Jammer, want juist in deze uitdagende tijden kunnen we wel wat extra positiviteit gebruiken!

Ik denk dat een juiste dosering welgemeende complimenten gezond voor ons is. Het levert naast een goed gevoel, ook zelfvertrouwen, voldoening en bijvoorbeeld werkplezier op.
Vandaag lijkt me een uitgelezen dag om iedereen een glimlach te geven. En zoals bij veel zaken, is ook dit een kwestie van kunnen geven en ontvangen.