Waar is dat feestje?!

Hoewel sommigen van deze conventie afwijken, is het in onze maatschappij gebruikelijk om jaarlijks je geboortedag te vieren. Hoera! De aarde is weer zoveel rondjes om de aarde gedraaid.

Vandaag is het zover. Ik ben jarig. Waarschijnlijk word ik de hele dag, vooral via whatsapp, gefeliciteerd met iets waar ik eigenlijk niks voor heb gedaan, behalve misschien het geboren worden. En ook dat was uiteindelijk niet mijn eigen keus of inspanning.

Voor sommigen voelt t als een prestatie: je hebt ook dit jaar weer overleefd. Ik denk echter: hoe overleef ik m’n verjaardag? Het doet mij denken aan theater. Vooral in het openbaar nemen we een bepaalde rol aan om sociaal maar niet buiten de boot te vallen. Volgens de sociale druk, of volgens de traditie, is het vreemd wanneer je je verjaardag niet viert, of niet naar een verjaardag gaat. Met ‘geen zin’ kom je niet weg. Op z’n minst moet je verantwoording afleggen waarom je het niet viert, of waarom je niet naar een verjaardag toe gaat.

À propos, binnengekomen zet menigeen het toneelmasker op, ongeacht het onderliggende humeur. Op ludieke wijze wordt natuurlijk gevraagd “waar de jarige Job is”. Want zo zit een verjaardag in de regel vol met ongeschreven (tekst-)regels waaraan je je dient te houden. ‘Hoe voelt dat nou, 36?’ ‘En, ben je verwend?’ ‘Zat hier al iemand?’ ‘Nou… dát ziet er lekker uit.’ “Nou goed, eentje dan”

Geforceerde begroetingen, (digitale) felicitaties en conversaties daargelaten, zien we de ingestudeerde verjaardags-dans: quasi-nonchalant met een drankje in de hand ‘bij-praten’. Anderen bewegen hun hoofd ritmisch op de muziek en kijken er stoer bij. Applaus! Ik bedoel: Proost!

Ik vier vandaag, op mijn manier, het leven en wat me allemaal gegeven is. Bijvoorbeeld mijn vrienden. Want dat er zulke prachtige mensen vrijwillig in mijn omgeving zijn, is een van de mooiste cadeaus.