Dans

Mark Twain schreef ooit eens:

Sing like no one’s listening, 

love like you’ve never been hurt, 

dance like nobody’s watching, 

and live like it’s heaven on earth.

Vandaag, 23 juni, geven de leerlingen van Balletschool Papillon hun eindpresentatie. Zoals ieder jaar beloofd dat weer een spektakel te worden, waarbij werkelijk iedereen met vrolijk gevoel de zaal verlaat. Ditmaal vind de voorstelling plaats in Sporthal De Oosterbliek in Gorinchem. Kom ook!

Musical, dans, toneel.. van alles is bij Papillon te volgen. Ik volg hen op de voet. De naam Papillon is volgens mij fantastisch gekozen. Vele kinderen, waaronder onze dochter, mochten zich onder de bezielende leiding van Birgitta Jansen ontpoppen en hun kwetsbare vleugels uitslaan. Stapje voor stapje leerden ze, werd hun fladderen vliegen. Het is dat ik me zo moeilijk kan overgeven, laat mij nog maar even cocoonen, maar door Birgitta’s professionele, gedreven benadering krijg ik oprecht zin om mee te doen! 

‘Dance is the hidden language of the soul of the body’ zei iemand ooit eens. Nou, lekker dan. Ik kan namelijk pas echt dansen als mijn hoofd leeg is. Nu zit mijn hoofd nog te vol. Niet met snot of puistjes, maar mijn hoofd zit bomvol met allerlei informatie, to-do-lists en ander gepieker. Daarbij; Ik ben me veel te bewust van mijn omgeving. En van mijn lichaam, dat juist op die momenten plotseling net zo stijf, zwaar en vormeloos aanvoelt als was het een betonplaat. 

En… -ik heb liever niet dat u dit leest- …daarbij durf ik gewoon niet zo goed. Hoor ik stemmetjes van vroeger. Breekt het zweet me uit, weet ik niet wat ik moet doen. Raak ik me veel teveel bewust van dat ik zelf deze aandacht genereer. En dat hoort niet. Wat zou ik dit graag willen overwinnen. Het lijkt me zo bevrijdend wel te kunnen dansen, zonder dat het mij kan schelen wat een ander er van denkt of vindt. Zweven! Van het idee alleen al maakt mn hart een vreugdedansje. Nu m’n voeten nog.